Η  ιστορία των ωμέγα λιπαρών οξέων (omega fatty acids) ξεκινά το 1929, όταν το ζεύγος Τζόρτζ &  Μάϊλντρεντ   Μπάρ του Πανεπιστημίου της Μινεσότας, αφαίρεσε εντελώς το λίπος απο την διατροφή μιάς ομάδας τρωκτικών, με αποτέλεσμα αυτά να αποκτήσουν κατσιασμένες ουρές και λεπιασμένο δέρμα.

   Μετά απο μελέτες διαπιστώθηκε ότι, όπως τα τρωκτικά, έτσι και το  ανθρώπινο σώμα έχει ανάγκη απο δύο ακόρεστα λιπαρά τα οποία δεν μπορεί να συνθέσει μόνο του ( in vivo) και άρα πρέπει να τα παίρνει απο την διατροφή, και αυτό επειδή οι άνθρωποι δέν διαθέτουμε τα ένζυμα αποκορεστάσης που απαιτούνται για την παραγωγή τους.

   Αυτά τα λιπαρά οξέα (παλαιότερα ονομάζονταν  βιταμίνη F)  κατ΄αναλογία με τα απαραίτητα αμινοξέα είναι γνωστά ώς απαραίτητα λιπαρά οξέα (EFA) είναι δύο:

• το λινελαϊκό οξύ (αναφέρεται  καί  ώς λινολενικό οξύ) που  έχει δύο διπλούς δεσμούς (18:2, ω-6), ανήκει στα ωμέγα – 6 λιπαρά  και
• το άλφα-λινολενικό οξύ (αναφέρεται και ώς α-λινολενικό οξύ) που έχει τρείς διπλούς δεσμούς (18:3, ω-3) , ανήκει στα ωμέγα – 3 λιπαρά.

Ώς γνωστό, σχεδόν όλα τα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα πρέπει να  είναι απαραίτητα και μή εξαιρετέα  στη ανθρώπινη διατροφή διότι είνα συμαντικά για την ζωή και τον θάνατο των καρδιακών κυττάρων και  επειδή ρίχνουν την χολιστερίνη , γι΄αυτό και θεωρούνται “καλά λίπη”.

   Τα  ωμέγα-3  λιπαρά οξέα βρίσκονται σε υψηλές συγκεντρώσεις στα λιπαρά ψάρια στα ιχθυέλαια σε μικρότερες αναλογίες (με ορισμένες εξαιρέσεις) στα φυτικά έλαια.

   Η κατανάλωσή τους έχει συσχετισθεί με τόν μειωμένο κίνδυνο καρδιαγγειακών ασθενειών. Αρχικές  έρευνες διαπίστωσαν τα ευεργετικά αποτελέσματα στο καρδιαγγειακό σύστημα των Εσκιμώων Ινουί στην Γροιλανδία, που τα ψάρια, όπως μουρούνες και μπακαλιάροι, αποτελούν την κύρια τροφή τους.

   Τήν δεκαετία του 1950 – 1960 τα δύο απαραίτητα λιπαρά (EFA)  έδειξαν αρκετές φορές την αξία τους μετά απο πειράματα με ανθρώπινα βρέφη ‘οπου αποδείχθηκε ότι πράγματι η έλλειψη των συγκεκριμένων λιπαρών δημιουργεί προβλήματα που επανέρχονται με την πρόσληψη πάλι των συγκεκριμένων λιπαρών.

   Οι  οικογένειες ω-6 και ω-3 είναι ξεχωριστές μεταξύ τους. Δηλαδή δέν μπορεί να παραχθεί η μία απο την άλλη.

   Ώς απαραίτητα λιπαρά θεωρούνται μόνο οι “πατέρες” των δύο οικογενειών , το λινελαϊκό οξύ και το άλφα-λινολενικό οξύ, διότι το σώμα μπορεί απο αυτά να φτιάξει τα υπόλοιπα μακράς αλυσίδας πολυακόρεστα οξέα των οικογενειών [εικοσιπενταενοϊκό οξύ (20:5, ω-3)(EPA), εικοσιδυεξαενοϊκό οξύ (22:6, ω-3)(DHA), αραχιδονικό οξύ (20:4, ω-6), κ.λ.π]

Ωστόσο η δυνατότητα παραγωγής των  EPA  και  DHA φαίνεται πώς είναι περιορισμένη διότι τα ένζυμα που εμπλέκονται στίς διαδικασίες σπανίζουν με το πέρασμα των δεκαετιών.

  Ένας  άλλος  λόγος που το  EPA  και  το DHA βρίσκονται σε  έλειψη στόν  ανθρώπινο οργανισμό είναι ότι τα ένζιμα που χρησιμοποιεί το σώμα για να μετατρέψει το λινελαϊκό οξύ και το άλφα-λινολενικό οξύ στα παράγωγά τους είναι τα ίδια.

   Έτσι , άν κάποιος καταναλώνει πολύ λινελαϊκό μέσο της διατροφής του, ξοδεύει τα  ένζυμα για μετατροπές που γίνονται ανάμεσα στα ω-6 και έτσι τα ένζυμα δέν περισεύουν για τα ω-3 (που αποτελούν και την ωφέλιμη “μειονότητα”). 

    Αυτό  ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την δυτική διατροφή που περιλαμβάνει πολύ λινελαϊκό οξύ (ω-6). 

Γιά παράδειγμα , το 100 γραμμάρια τσίπς τού εμπορίου έχουν 25 γραμμάρια λίπος εκ των οποίων το 38% είναι λινελαϊκό οξύ και μόνο το 1% άλφα- λινολενικό οξύ!